Ξίφος και δόρυ θα κρατώ μεσ' την πληγή
κι αν με ζυγώσεις μια στιγμή, θα μετανιώσεις
θα ναι η στιγμή που εσύ αρνήθηκες ρητά
το έμφυτο κακό του λογισμού να ξεριζώσεις
Δάκρυ και αίμα πια θα ζητώ με προσταγή
κι αν μ' ανταμώσεις γνώμη για μένα να μην έχεις
φάντασμα από ότι είχα να δώσω έχω γενεί
τούτο που μ' έφτιαξες , ποτές δε θα τ' αντέξεις
Και μη λογάσαι του καιρού του λογικού
αυτού που πάντα την ψυχή την κουρελιάζει
την κάνει πάγο, τη στέφει λύκο που πεινά
σαν στου αδίκου το κακό ξεχειμωνιάζει
Μόνο λογίσου για τις άγνωρες μέρες που κοιτούν
σ' αγάπες τρύπιες και λειψές μη και θαρέψεις
αυτές που πολέμους πάντα σπέρνουν μεσ' το νου
απ' το καλό ως το κακό κενές ψυχές για να μαζέψεις
Δώσε του κόσμου μια αγάπη, ένα καλό
δώσε του φως που το σκοτάδι να παλεύει
και ένα δίκιο , ανυπόταχτο κι ακούραστο οδηγό
το έμφυτο κακό της άτακτης ψυχής να συμμαζεύει
(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
Πίνακας: Louis Tresseras/ Pure perfection
_________________________________________________
Κάποτε γεννιόμαστε με ποσοστά έμφυτου καλού η κακού. Η καλοσύνη λέει είναι η καλή και φρόνιμη διαχείριση της κακίας μας., ως εκεί που μια ακόμα σταγόνα , εκείνη η χαρακτηριστική, ξυπνά κυκλοθυμικά κι ανελέητα ...το κακό μέσα μας, αυτό που τελικά όλοι διαθέτουμε, όλοι όμως..
I strongly suggest ..Beware the pure damons sleeping within, with loaded guns..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου