To Αιωρούμενο Παλτό

Το γκρίζο παλτό 

κρεμόταν ξεχνουδιασμένα ξεκούραστο

αιωρούμενο απαθέστατα στην μακάρια αχρηστία του

μια σαν κρεμασμένος με τα χέρια παρατημένα και ήρεμα

και μια σαν αλυσοδεμένος με άγκυρες αιώνια μεταλλικές 

μήτε ικέτης , μήτε ζητιάνος , μόνο εν νεφέλες αιωρούμενος

μήτε κουρελής , μήτε αφέντης , μόνο εν ύδασι  μια φυγή κρεμάσας

κάπου ανάμεσα στους ισημερινούς της βροχής και της άσφαλτου της 

Είναι κι αυτή η επίμονη βροχή

κι είναι τούτη μια παράξενη βροχή, μ' αλλες δεν μοιάζει

σαν λόγια του σύννεφου μεθυσμένα

ξεχειλίζει από το δισκοπότηρο των ουρανών

Στην αρχή μια ψιχάλα

να στάζει κρασί το χείλος τ'ουρανού

να γιομίζει ασφυκτικά κάποτε και να ξεχειλίζει

κι όλο πληθαίνει, λες  σαν μπόρας λαχταρά

μυριάδες κρότοι μικροσκοπικά υδάτινοι 

σαν στοιχειωμένες θαλασσινές καταδύσεις  

διαποτίζουν ροκανίζοντας του δρόμου τις αιχμές

από της ασφάλτου την συμπαγή πίσσα ως το χώμα να διαπερνούν

καταργώντας το αδιάσπαστο ομοούσιο της σάρκας της

Κι ύστερα έγινε μπόρα 

στου ποτηριού το σύνορο, στάλες απειλητικές

βήματα τυφλά αλλόκοτων άγνωστων περαστικών

με σκουντούν βιαστικά , μα πάντα με αργό προορισμό

από τα τελευταία στέκια ακούγονται μουρμούρες

χαραυγές ακτινωτές , των τελευταίων θαμώνων της εποχής

κι αυτές με προορισμό, στοιβαγμένες στο χείλος άγονης γραμμής

μεθυσμένες κραυγές των τρελών σε ώρα μετάληψης μιας βροχής από κρασί

μιας μπόρας μεθυσμένης , ανεξέλεγκτα  σαρωτικής 

λυσσωμανώντας θάλασσα να κάμει όλη τη γης

Δε θέλω να ξέρω , μα βρέχει κρασί..

μια βουτιά σε τούτη τη βροχή

μια δρασκελιά υδάτινη

Μα γιατί όλα τρέχουν..

οι άτσαλες στάλες , τα πλατιά λόγια, οι δυνατοί ψίθυροι,

Μα γιατί όλα έχουν προορισμό..

οι δρόμοι, τα σύννεφα , οι πότες και οι καιροί,

και πλάι σε όλο τούτο το τσούρμο

εσύ, πάντα εσύ,

τόσο απελπιστικά ρευστός 

ξυραφιού λεπίδα στου ουρανού μου το οινόπνευμα 

να σέρνεις αργά βήματα βρεγμένα, δίχως προορισμό

δίχως μήτε μια πρόθεση να γίνεις ένα με τη βροχή η με την άσφαλτο

Δε θέλω να νοιώθω

μια βουτιά σε τούτο το φως

μια δρασκελιά λυτρωτική

Δεν μπορώ ν' ακολουθήσω

τούτο το τσούρμο , με καθρεφτίζει 

τούτη η παράθλαση με ζαλίζει

Κοίταξα πέρα, 

προσπάθησα να δω τα νέφη

έβρεχε ακόμα μια αλλόκοτη βροχή

Ξεκρέμασα το βαρύ παλτό

αυτό που συχνά αιωρείται απαθέστατα

σαν κρεμασμένος με τα χέρια παρατημένα

μήτε ικέτης , μήτε ζητιάνος , μόνο κρεμασμένος

αιωρούμενος ανάμεσα στη βροχή και την άσφαλτο της

Άνοιξα την πόρτα 

και χάθηκα μέσα στη βροχή

Εν Νεφέλες

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Οι υπέροχες Φωτογραφίες του Michael Bilotta

Μουσική : Ένας μαγευτικός Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ζητά μια βροχή 

κι ένας φοβερός και τρομερός Damien Rice θα υμνήσει το ευτράπελο των υπέροχων "τόσο-όσο" ανθρώπινων συναισθημάτων -κρυψώνων από το ίδιο το εγώ μας  ..in a blower's daughter ever lasting Hymn..
ενώ τα Μαγικά Νούμερα, θα συνεχίσουν επιτυχώς να αναρωτιούνται.. τι λένε οι καθώς-πρέπει άνθρωποι , όταν όλα τα έχουν κάνει μια καθωσπρέπει μαντάρα.....till they notice by the way it all went wrong...

I guess they leave just ...."A Watermark..." as Enya insist..

_________________________________________

Κάποτε με ρώτησαν γιατί έμεινα ένας μοναχικός άνθρωπος, τότε δεν είχα απάντηση.

Σήμερα θα πω πως σφάλει , όποιος τη φύση του δεν δέχεται στοργικά...