 |
| Ukendt Kunstner [1800] |
" Πόσο καθάριο το βλέμμα μου από νυχτερινή επιρροή
χαμήλωμα σκουρόχρωμων ματιών και άγρια παρόρμηση
το συμμετρικό άγαλμα μου με δίδυμα πόδια
ανεβαίνει σε αστέρια υγρά κάθε πρωί
και το στόμα μου από εξορία δαγκώνει σάρκα και σταφύλι
.............................................................................................
...τα μάτια μου από αλάτι άπληστο
το δέρμα που κάνει στο μέτωπο μου ένα κενό πάγων
και στην πλάτη μου γυρνάει και πετάει στα βλέφαρα μου
και ζαρώνει πάνω στο πιο βαθύ μου ερέθισμα
και μεγαλώνει προς τα ρόδα στα δάχτυλά μου
στο πιγούνι μου από οστό και στα πόδια μου από πλούτο
Κι εσύ σαν μήνας αστεριού , σαν φιλί καθορισμένο......... "
P.Neruda / Juntos Nosotros [Μαζί Εμείς]
Ασάλευτη γαλήνη των ματιών
πύλη αδέσποτη και πέτρινος ο πύργος
ψυχής ταξιδεμένης πύρινη κραυγή
αδέσποτη παρτίδα στ' ατελείωτο του νου
Κι εσύ κοιτάς ακόμα
μάτια φως, σε καθρέφτες σκοτεινούς
τα είδωλα , σπασμένα καταγής σιωπηλά
τρυφεροί , τυραννικοί θεοί
εν νεφέλες κρεμάμενοι γητευτές
καιρού τετελεσμένου και πτώσεως προστακτικής
λυτοί κι αδέσποτοι αφεντάδες περιδιαβαίνουν το περίγραμμα τους
δεσποτικοί χαρτογραφούν μιας αναμονής τον πόθο
χτυπώντας τα ανελέητα , σ' ένα σεργιάνι ψυχής θαλασσινής
Κοίτα
όλα ξεμακραίνουν τώρα
είδωλα τεντωμένα σε αιώνια σχοινιά
εκείνης της ματιάς , επεκτατική επέλαση
ως της ζωής την πιο ισόβια υπόσχεση
αυτή που χρόνια κρατείς, με χέρια χαλαρά
λες και σ' ανέμους την κερνάς, κρασί κόκκινο βαθύ
Είδωλα χθεσινά και ξεχασμένα
του χθες τα ξόρκια στο τίποτα τους λυτρωμένα
και κάπου στης μέσης την ταλάντωση
εσύ, πάντα εσύ
σφιχτά να κρατάς ξανά
ματιάς ήμερης την επανάσταση
και μαχαιριάς δόλιας την εξόντωση
κάτω από ελπίδας λυτρωτικής την κραυγή
μιας άπειρης στιγμής ανέμους παθιασμένους
και στάθηκα εκεί
ώρα πολύ χαρτογραφώ
του πόθου σου τ' απύθμενο πηγάδι
της καρδιάς σου την αβάσταχτη μελωδία
και της φωτιάς τους το θεριό ξεσηκωμένο
στων ματιών σου τις ίριδες, φλόγα και κέδρος
αιώνιες εποχές εκεί να κοιτάς έμεινες
περιφρονώντας τις στιγμές
κραδαίνοντας του άπειρου το αύριο
ξανά και ξανά μια ματιά
παράδοση ανεπιφύλακτη
τρυπώντας τις αισθήσεις των δακτύλων
μου την προσφέρεις ειρωνικά
διαφεντεύοντας πάθη άγρια ξεχασμένα
Γητευτής στων εποχών μου το διάβα
ξεπουλώντας αλαβάστρινα λάφυρα ματωμένα
καρτερική αναμονή , εικόνας που είδωλο δε θα υμνεί
φλογισμένο πάθος , αφής που χαρακιές σφαλίζει
Θα μείνω, εποχές ολάκερες
τα μάτια τούτα να κοιτώ υπνωτικά
λίγο από της αλήθειας τους το ψέμα
να χαϊδέψω πάνω στο πλέγμα της ματιάς τους
κεραυνούς και αστραπές δαιμονικές
λίγο πριν σε νεφέλες φωτεινές παραδοθούν
κι όταν οι πύλες τους διάπλατα θα ανοίξουν
με βήμα σταθερό και άνεμο ούριο λυτρωτικό
μιας αφής χάδι θα χαράξω, ως το πιο βαθύ τους λιμάνι
με της νεφέλης το πιο ανάλαφρο πέπλο , να φτάσω την ψυχή τους
Μη τα κλείνεις
άσε το φως τους να φωτίζει
φιλί καθορισμένο , χρεωμένα αρμυρό
ως την καρδιά , ως τη ζωή, ως και το θάνατο...
Ευαγγελία Χατζηδάκη
Παρενθετικά P.Neruda / Juntos Nosotros [Μαζί Εμείς]
Painting Ukendt Kunstner [1800]
Music Bee Gees & Dianna Krall
______________________________________________________
Kind of thinking...does anybody get too much heaven anymore...
well I guess , it happens that sometime there is a season for Heaven on earth..
Yappp !!! [ ...this is the reply ..to the one that sees whilst staring...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου