Μια Γης Απάτητα Ιερή

"Art is the Lie, 

that enables us Realise the Truth.." 

P. Picasso

Βρες μου μιας γης την υπέρτατη στιγμή, πορφυρά κόκκινη

που σε άγγιγμα μυστικό να παίρνει σχήμα και μορφή

και σε χάδι δαιμονικό να φέρνει ότι το κύμα δέσμιο κρατεί

τόσο που να μην σκιάζεται των καιρών την άπατη δαπάνη

και των θυελλωδών αθιβολών το φθονερό φύσημα, κι αυτό να το αγνοεί

ωσάν με μπογιάδες μυστήριους, στων θνητών τον αιώνια ατέλειωτο καμβά,

μια ανασάλεψη χρωματική ,  δίχως αιτία και κανόνα κατεργάζεται.

"...θέλω να τη ζωγραφίσω, εκεί πλάι της, στο όριο της

 κι αυτή να βρυχάται, η να σιωπά και να με καρτερεί να τη βρω με χρώματα

 μα δεν θέλω την εικόνα της , όχι αυτή, την αύρα της τη δαιμονική επιθυμώ

 αυτή που κρύβει ιερά από τους περαστικούς, γαλήνες και τρικυμίες ενδεδυμένη

 αυτή τη στιγμή της που το κύμα ανασηκώνει, σαν οι νεφέλες χορεύουν σε μια έσχατη πλάνη...."

Βρες μου κι ένα σεντούκι, μα να σφαλά  όμορφα

όσα των ανθρώπων τα άκαρπα έργα κατεργάζονται στην ζάλη

κι όσα των αλλοπαρμένων τρελών , οι ψυχές βρίσκουν στα ψηλαφιστά

όσα οι ανόητοι ανέπαφα προσπερνούν,  κερδισμένα χάνοντας

κι όσα οι αλλοπαρμένοι περιμαζεύουν σαν η πλάση βάφεται, χαμένα κερδισμένοι

όλα σε σεντούκι σκαλιστό να κατοικούν, σε σειρά όμορφη ωσάν αρμόζει

πάτημα αναμφίβολο κι έλλογου λογισμού το μανδύα ντυμένα,

μηδέ του θανάτου την υπεροπτική τιμή να σκιάζονται

μηδέ και του χρόνου των καιρών την πλανόδια εναλλαγή να λογούνται...

σαν των πολλών το θόρυβο που ρέει, σιωπώντας τη ζωή που αδειάζει, θα χλευάζουν ..

" ...θέλω να ζωγραφίσω τις νεφέλες , κι αυτές εκεί σιμά της

  μα δεν τις θέλω εικόνα μήτε και τούτες τις αλλοπαρμένες μάγισσες

  θέλω την ώρα που τις αγγίζει ο θεός σαν των πινέλων αφέντης πλανευτής

  εκείνη την ώρα που τις βάφει πορφυρές , που τις σαλεύει ξοδεύοντας μια πεθυμιά

  και σε μενεξεδένια περιγράμματα και φωνής καθάριας πλάνη τις παραδίδει .."

Και βρήκα μια γη,  μια γη ευλογημένα κι απάτητα ιερή, 

αυτή που όλα τα αναπάντεχα ανιστόρητα κρατεί, δίχως ανάγκη από σχήμα και μορφή

δίχως πυξίδες, δίχως χάρτες , δίχως  ένα άτοπο κι ανόσιο "γιατί"....

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Photo : Norvchic Fernandes

Music ...an endless Rod with someday..

________________________________________________

...κάποτε θέλω, να πάρω ένα καμβά, να αράξω καιρό πλάι στη θάλασσα, μέχρι να τη ζωγραφίσω, μα όχι αυτή, την αύρα της, την αμυδρή αναπήδηση του αλατιού της,την αρχή του σχηματισμού από το κύμα της, το αχνό πασπάλισμα της στέρεας στεριάς με σωματίδια της ασταθούς ύλης της...

Την ανεπαίσθητη μετακίνηση του σύννεφου της, την ώρα που αναμορφώνεται σε κάτι αλλόκοτα άλλο, την ώρα εκείνη τη μηδαμινή έως μηδενική, που αλλάζει χρώμα και σχήμα...

Κι όλα αυτά είναι μόνο μικρές απειροελάχιστες στιγμές, τόσο δα ανέλπιστες να προφτάσεις να νοιώσεις, να δεις, να αποτυπώσεις, που αρκείσαι μόνο να τις αισθανθείς..

Και τότε τρομάζω στη σκέψη αυτής της ιδανικής στιγμής, που όλα τα ορίζει...Στο ανέλπιστο κλάσμα χώρου και χρόνου που λες κάτι τραντάζει και παραδίνεται ζωή..Μια απειροελάχιστη στιγμή. Μόνο.
....Art is the most definite Lie , but the only one that beholds thy....So I call it Truth...