Αιώνιοι Αφεντάδες

Γύζης/ Εαρινή Συμφωνία

"  Μακρινές συναυλίες, οπάλινες σπίθες του πρώτου σπιτιού μας μες στη λαύρα του θέρους, 

στης Γης του Πυρός την αέναη θήρα, στους κάμπους, στα δάση, στα ουράνια, 

Θ’ ασπασθώ απαλά της εικόνος τα χείλη, θα χαρίσω ελπίδες σ’ αχιβάδες και κάστρα

που βουβά παραστέκουν σ’ όσ’ αγγίζουν οι Μοίρες, κι όταν δύουν στα πεύκα των ειδώλων φεγγίτες

αυλακώνουν μ’ αλόγατα ξύλινα χαμοκέδρου θωπείες, 

Θεωρίες σεπτές μυστικών δεινοσαύρων στων νερών τις πλεκτάνες που τα ζώσανε κύκνοι, 

μαύροι κύκνοι, γαλάζιοι, όλο ιδέα και πόθο που λες πάει να σβήσει κι αποτόμως γυρεύει

ν’ ανεβεί πιο ψηλά, να γκρεμίσει, να σπάσει, παραθύρια ν’ ανοίξει, να φωνάξω, να κλάψει, 

να ρημάξω, ν’ αράξει, να σκιστεί, να χαράξω στο χαλκό πιο βαθειά, πιο βαθειά, 

περιστέρια, λιοντάρια, των μαλλιών της τη νύχτα, του στρατιώτου το όπλο, τ’ αρβανίτικο χώμα..." 

[Ν.Εγγονόπουλος ]

Το βράδυ είχε πάρει την πλάση

στην σκοτεινή του αγκαλιά, νανούρισμα πελαγίσιο

Οι στερνοί προσκυνητάδες ,

θεριστές μιας εικόνας από τούτη τη γης φεύγουν.

Στις αποσκευές τους θα βαραίνει ο μίτος , πάντα τυλιγμένος

Στα μάτια θα αντανακλάται το άρωμα από τις ασάλευτες Παριζιάνες

Στα πόδια , μια υποψία από τα δεσμά του ανθρωπόμορφου θεριού

Στην ψυχή, μια αθιβολή θάλασσας ανεξίτηλης σε διαταγή  αρμονίας.

Κάπου ψηλά , πέρα από των ματιών τους το εφικτό, κάποιοι μιλούν

ψιθυριστά, πάντα ψιθυριστά μιλούν , μην τρομάξουν των θεών την αλαζονεία

μην θυμίσουν στην βασίλισσα πως νεκρή από καιρούς κοίτεται

μην ξυπνήσουν το θεριό , του αίματος του πορφυρού τη ποθησιά του μη τραντάξουν.

_*_

- Κοίτα, με μια στερνή ματιά πίσω τους αφήνουν πάντα τούτα τ' ανάκτορα

- Όλα γαλήνια, πως στέκονται τότε θαρρείς, τους αιώνες σεβόμενα

   κληρονομιά και χνάρια ιερά των αφεντάδων τους των αληθινών θαρρείς

- Τόσα χρόνια αποκοιμισμένοι, ύπνο βαθύ κι ατάραχο κραδαίνουν, η μήπως όχι..

Είναι η ώρα που τα ξενόφερτα γέλια σταματούν

Οι κάμερες κλείνουν μ' ένα χαμόγελο και το παλάτι γαληνεύει

τα πλακόστρωτα του σιγούν κάτω από άλλες πατημασιές , αθόρυβα αέρινες

και παραδίδεται ξανά στους αιώνιους αφέντες του, ανάκτορο λαμπερό

Είναι η ώρα που οι εποχές το μίτο τσουρλάνε, στον αιώνιο πηγαιμό τους.

-*-

- Είναι σκοτεινά

- Ε και;  Πάντα έτσι είναι . Αργά και σκοτεινά. Έτσι πρέπει. Έτσι αρμόζει.

- Μα είναι μύθος μόνο...

- Ε και ;  Τι ποιο όμορφο είναι.  Τι ποιο δυνατό θωρείς. Ποιος θα πει..

  Η λάμψη η το σκότος, ο μύθος η η ζωή, το αργά η το πολύ, θάνατος η ζωή

- Σιώπα , κοίτα ! Μια θύελλα. Χώμα.Αντάρα. Είναι η ώρα τους ...

Μύθους πολλού πως φτιάξανε στους χρόνους

για πόλη όμορφη παλιά, θαμμένη μες τη γης τους αιώνες

από του χρόνου του φονιά καλά κρυμμένη την ανελέητη λεηλασιά

κι από στοιχειών την κόλαση κι από πυράς τη λάβα, για πάντα ζωντανή
μια αήττητη βασίλισσα , δαιμονική θεά
βάλσαμο  κραδαίνοντας κέδρου και  γιασεμιού παραίσθηση

- Σιώπα!

  Σβήσε τ'αστέρια ! Γρήγορα...

Σβησμένα ιερά και τα αστέρια τ' ουράνιου στερεώματος

από ώρα , σε μια παράδοξη σιωπή θαρρείς παραδομένα

στερνή παραχώρηση στο χρώμα των τοίχων τούτων

σταματημένα , άφωνα θωρούν τούτο το αιώνιο ιερό 

λες την γαλήνη των αιώνων να μην τρομάξουν

λες της βασίλισσας το θάνατο σεβόμενα, αίμα να μην τραντάξει

είναι η ώρα που γυρίζουν οι εποχές, η ώρα των Μινωικών Αφεντάδων!

- Σιώπα, μη μιλείς

   και σαν μιλείς να σκέφτεσαι, αιώνες κείτονται άψυχοι

   και τούτη η ώρα πάντα μένει η δική τους

   του ιερού τούτου οι μόνοι αφεντάδες

   που τον καιρό τον όμορφο αφήνουν να τους σμιλεύει μύθους

   γιατί κι αν τέχνη ήτανε , μύθος δεν ήταν ποτές η ζωή τους

Σκοτεινιάζει κι άλλο

οι φιγούρες ξεθωριάζουν κι ο μίτος αφημένος

τα γέλια τους πως αναβλύζουν από χώμα ξανά σαν ο θόρυβος σταματά

εκεί που αιώνες μείνανε και μένουνε θαμμένα σεμνά με ιερότητα

μακρά από των ημερών το άκαρδο φως και τη ψευδή βουή.

- Σου είπα μη μιλείς

  λένε πολλά οι άνθρωποι, που πάντα δεν λογούνται

  για αυτό και πάντα ντύνουνε με μύθους τα ύστερα τους

  άφεση για να δόκουνε στις σκέψεις τις σκιές,

  κι όμορφα να ιστορήσουν το αύριο και το χθες τους

  που λήθη άψυχη ποτές δεν θα γεννήσουν σε τούτο το ιερό.

- Κάτι σάλεψε

- Άκου ! Να , κοίτα ! Όχι, μην κοιτάς . Μόνο νιώσε !

Τότε είναι που το ανάκτορο ξυπνά

Κι αν αφουγκραστείς, με νου καθάριο,
ίσως ακούσεις τα γέλια, τις ανάσες , τις μιλιές ...

Ο βασιλιάς , άκου...
Η η πριγκίπισσα να είναι ...

-  Άνθρωποι,

   θωρούνε ότι βλέπουνε

   κι ότι λογούνε ανθρώπινα λειψά, μονάχα νοιώθουν

   με μια εικόνα στατική, θαρρούν πως μας εμάθανε,

   τα λόγια μας, από τα όνειρα ως την αναπνοή..

- Να είχανε μάτια πιο τυφλά , να βλέπανε πιο πέρα

  Χέρια πιο καθαρά, ν' αγγίζουνε το νου

  Καρδιά ανοιχτή να συμαζώνανε τη σκόρπια τη ζωή τους
της φαντασιάς το ανόσιο ν' αφήναν καταγής...

Στη γη τούτη την ιερή..

Σαν όλα τα φώτα στερεύουν

τότες τα μάτια βλέπουν

Σαν όλα τ' αστέρια σβήνουνε

τότες όλα κολυμπούν στο φως το ιερό

Σαν όλες οι φωνές σιγούν

τότε από τον ύπνο των αιώνων τους ξυπνούν
Αιώνιοι Αφεντάδες

το μίτο τους αιώνια να κυλούν.

_*_

Πάντα κάτι σαλεύει σε τούτο το ιερό

Σαν τα ουράνια φώτα σβήνουν με ευλάβεια στους καιρούς της αβύσσου

Σαν η αιώνια ψυχή ταξιδεύει στα χνάρια του μίτου

κι ο θάνατος από το θάνατο την αλήθεια ελευθερώνει.

" Κι όπου φτάσει, αν φτάσει, φαντασία μετάλλου, λόγια που είπα η Πυθία σε ανύδρους εκτάσεις, 

τροπικούς και πηγάδια θα διαβεί, ως να φέξει η αυγή η πλανεύτρα μ’ άυλων Κούρδων κραιπάλη, 

Ν’ αγοράσει κιθάρες που μου πνίγουν τα μάτια ως να σύρω τα πέπλα που κρατά η σελήνη, 

Στη μορφή μου να δέσει τη μορφή των πουλιών." 

Ν.Εγγονόπουλος

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
Παρανθετικά, Ν.Εγγονόπουλος
Η υπέροχη "Εαρινή Συμφωνία " χρεώνεται στον εξαίσιο Γύζη
Μουσική, A. Bocceli & S. Brightman
____________________________________

...και ναι , τούτο το ιερό παλάτι το καταλαβαίνεις ,
μόνο σαν σιγούν οι άσκοποι θόρυβοι..
τότε αν αφουγκραστείς θ' ακούσεις τους αιώνιους Μινωικούς Αφεντάδες του...