Όπου Κάνει Φως

Έργο Ν.Τσιρώνης

Κάνει κρύο

ένα ερήμην του νου, επίορκο κρύο

σε τούτο το ορκισμένο κενό 

σέρνεται από παντού εκείνο το παγωμένο δέρμα του φιδιού

αυτού που δεν διατρέχεται με αίμα ζεστά κόκκινο

μα με νεκρού ανύπαρκτη ανάσα

-κοίτα οι νεανίσκες στέκονται νεκρές, θανάτου είναι τούτη η παγωνιά και όχι του χειμώνα διαταγή

-μα είναι αιώνιες ετούτες και γυμνές στέκουν στο βοριά

-είναι νεκρές , με μάτια αδειανά, ασάλευτες , για αυτό αντέχουν τους καιρούς

-κι εγώ που τις φωτογράφιζα; πάντα , λες και θα χόρευαν χορό Ετρούσκων

-είδες πόσο ζωντανές τις σμίλευε ο δημιουργός κι ο χρόνος , λες και ζωντανές πάντα τις γυρεύει

-άψυχες πέτρες , του κενού κορμοστασιά, του θανάτου μασκαράτο

-πάψε να τις φωτογραφίζεις , νεκρωμένες απλά τις προσπερνούν οι εποχές και οι νεφέλες

-κριμένες σε γυμνή κορφή, θάνατο ήσυχο κραδαίνουν

οι θεοί χάζευαν από ψηλά

"νικήσαμε, είμαστε θεοί.. " 

οι πέτρες μουρμούρισαν ηλεκτροφόρες

"η  μπόρα..."

οι νεφέλες βρόντηξαν από ψηλά

"το λίγο ..."

οι αιωνόβιες κολώνες κοντοστάθηκαν κλείνοντας το μάτι

"το άδειο κενό ..."

η εποχή επιβεβαιωνόταν, μια όμορφη μπόρα δύναμης κρατώντας στην αστραπή της

"καιρός ευνοϊκά καλός για μετακίνηση..."

πρώτα πάγωσαν τα δάκτυλα

μετά η παγωνιά έτρεξε, σε κάθε κύτταρο 

που οξυγόνο ρούφαγε πεισματάρικα

καθισμένο στην γαλαρία πανάρχαιου θεάτρου

όρκοι, επίορκοι

συντεταγμένες αδίστακτα ασυνόρευτες

εποχές, θαμώνες 

χειροκρότημα αυλαίας, αποτεφρωμένη στεγάνωση τ'ουρανού

"Παρακαλούνται οι κύριοι επισκέπτες να αποχωρήσουν

το πλοίο είναι έτοιμο για αναχώρηση

τυχόν λαθρέμποροι σοκολάτας ζεστής , θα θανατώνονται παραδειγματικά

τυχόν λαθρεπιβάτες με έγχρωμα παπούτσια , θα φυλακίζονται κατά τη διάρκεια του ταξιδιού

και τέλος τυχόν κραυγαλέοι επαναστάτες της αλήθειας , θα πυροβολούνται επιτόπου"

οι γλάροι θρονιάστηκαν στο αφρό

-καλά που δεν πληρώσαμε και εισιτήριο

-δε λες καλά που έχουμε δυο δυνατά φτερά , λευκά και λεύτερα πάντα

τα  κύματα χτύπαγε την καρίνα

-ευτυχώς περαστικό το πλεούμενο είναι και μας αφήνει πίσω του

-δε λες καλά, που δεν έπνιξε τον γαλανό χορό μας μέσα στους δήμιους του

Φύγε τώρα

μην κοιτάς πίσω

αποσύνθεση και παγωνιά

και τότε βγήκε ένας απογευματινός ήλιος

οι νεφέλες ρόδισαν , ζωή πύρινη στ' ουρανού το απάτητο μονοπάτι

οι πέτρες βάφτηκαν φως , ζωντανές οπτασίες της ώρας της καλής

οι κολώνες φωτίστηκαν , ρυάκι μια όχθη αντίπερα σ' άγνωρο τραβά τη ρώτα

-Σταματήστε , τούτο το πλοίο δεν είναι για μένα

-μα το εισιτήριο ; πληρωμένο και μη ανακτίσιμο

-ναι αλλά μπορώ πάντα να επιλέξω να κατέβω, περιφρονώντας το 

και κατέβηκα 

έβδομος ουρανός 

τέταρτο σύννεφο δεξιά

στις άκρες του ουρανού, κουρέλια δε χωρούν

στο όνειρο να σταθείς, στη ζωή να χορέψεις τρελά

μα θάνατο ποτές μην προσκυνήσεις !

αγνάντι του νου , το πολύ η το τίποτα

αποστροφή του λογισμού , το λίγο ενός προαναγγελθέντος θανάτου

προορισμός , το βαθύ χρώμα της ζωής

-Άρπαξε τα φτερά μας 

κι εμείς λεύτεροι μάθαμε να πετάμε

-που πάμε; 

-όπου κάνει Φως!

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη 

Έργα Ν. Τσιρώνης