...to the edge

I don't remember the moment, I tried to forget
I lost myself, is it better not said
Now I'm closer to the edge...

"....don't regret anything you do , cause in the end ...it makes you , who you are...." λέει ένας πιτσιρικάς στην αρχή του κομματιού...

Αλλά τελικά ποιοι είμαστε? τι είμαστε...

αυτό που ξεκινήσαμε να είμαστε και μάλιστα μας άρεσε ?
αυτό που μας έπεισαν να είμαστε , κατεβαίνοντας ένα ένα σκαλιά αδιέξοδα?
αυτό που θέλουμε να είμαστε, η αυτό που όμορφα μας βίασαν επιβάλλοντας μας να είμαστε?

"...there are so many moments you can share with someone , anyone and you just feel this moment will last forever.."

αυτό που θαυμάσαμε , η μπορούμε να θαυμάσουμε, η αυτό που όταν βλέπουμε αλλού απεχθανόμαστε και μαζί μας θυμίζει κάτι από τον καθρέφτη μας?
αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε, η αυτό που αρνιόμαστε να είμαστε ?

"...everyone goes crazy these days..." και το κακό είναι που δεν μπορώ παρά την δυνατή μου θέληση να διαφωνήσω..

αυτό που αγαπήσαμε από το "εγώ" μας, η αυτό που θα μισούμε πάντα?
αυτό που ονειρευτήκαμε ακούγοντας μουσική, απολαμβάνοντας έργα τέχνης, η αυτό που βόλεψε την άθλια ανθρώπινη φύση μας ?

"...if you make a promise to yourself , you have to keep it , nomatter what..." ....αλλά αλήθεια , δώσαμε ποτέ μια δυνατή υπόσχεση στον εαυτό μας , η τις κρατήσαμε όλες βολικά και ασυνείδητα για τους άλλους...

"...some people pray, I just turn on the radio..." μα για ποιον μια προσευχή? για εμάς ? για τους άλλους? ποιος χρειάζεται μια σωτηρία πιότερο...

Αλήθεια , όσο γράφω τόσο και περισσότερο αναρωτιέμαι  , τι είμαστε...

αυτό που θέλαμε να δώσουμε και δεν δώσαμε , η αυτό που ήταν εκεί αλλά δεν πήραμε ποτέ ..
αυτό που δεν θέλαμε αλλά αποδεχτήκαμε , η αυτό που θέλαμε αλλά αρνηθήκαμε ..
είμαστε οι προθέσεις μας  , η οι πράξεις μας τελικά ...
αυτό που αξίζουμε, η αυτό που άσχετοι μας έπεισαν πως δεν θα αξίζουμε ποτέ...

Απόψε ήθελα να γράψω κάτι, μα δεν είχα ιδέα τι ακριβώς. Σπάνια έχω, μάλλον εμπνεύσεις της στιγμής. Γίνονται κουραστικοί οι άνθρωποι , σαν επαναλαμβάνονται άσκοπα, η δύσπιστα. H ασφυκτικά όμοια με τους άλλους , δίχως ταυτότητα.  Και ακούω αυτό το κομμάτι και σκέφτομαι ..
Τούτη η αφαίμαξη του "εγώ" μας απλά συμβαίνει στην κοινωνία, από το πιο μικρό της κομμάτι , το άτομο...ως την μεγαλύτερη της έκφανση, τα πολλά αλλοιωμένα μας  "εγώ" ..και συμβαίνει τώρα !!

Χάσιμο της ταυτότητας μας. Ροκάνισμα των θετικών προθέσεων. Καταπάτηση των Πιστεύω.
Μια αχάριστη Λήθη από αυτό που ξεκινήσαμε να είμαστε. Το όμορφο, το αγνό, το δοτικό, το φωτεινό, την αγαθή εκδοχή του"εγώ" μας .
Πόσο μακριά λοιπόν τρέξαμε , εκούσια η ακούσια (ακόμα χειρότερα) από αυτό που θαυμάσαμε και θέλαμε απλά να είμαστε.
Ένα σώμα ξένο μέσα στην ύπαρξη μας. Πόσο παίρνει αλήθεια να φτάσουμε εκεί...

Το απολαμβάνω δυνατά και τώρα που γράφω και τελικά συμφωνώ πως...
δεν μετανιώνουμε ποτέ για ότι κάνουμε , γιατί ότι κάνουμε τελικά είμαστε το πολύ δικό μας "εγώ" ...κι είναι σημαντικό σε ποιους επιτρέπουμε να το διαμορφώνουν..

No matter the sharp edge we all stand , spare  just 30 seconds to Mars...& YeaP
"....don't regret anything you do , cause in the end ...it makes you , who you really are...." Απαιτεί δυνατά decibel και ίσως ένα.....αναδρομικό καθρέφτη...