Ο Καιρός των Βράχων

"Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
Μ’ ένα ξυστρι καθάρισέ με απ’ τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια."

Ω εσύ , φουρτούνα σε κατάρτια άυλων ανέμων

Μοναχική φιγούρα του βράχου,

παλλόμενης ιδέας του καιρού γέννημα κι αστέρευτου νερού πλάνη

πως γεμίζεις της θάλασσας τους ορθάνοικτους κρατήρες

πως και των ανθρώπων τα αχόρταγα μάτια δαμάζεις δίχως φράγμα
ως και της θάλασσα το κύμα σαν θεριεύει,την ανυπαρξία σου να σέβεται 

Ω εσύ , δαίμονας του καιρού και θεριστής του χρόνου

Μα άνθρωπος ύπαρξη, ποτές μια ιδέα δεν λογάται,

ως και άκρη δεν έχει του σύννεφου ο ουράνιος κοιτώνας

Σαν ιδέα πάλλεται, αναδιπλώνεται, κουλουριάζεται και υπάρχει

Ωσάν ουρανός , ανοίγει και σφαλίζει και βρυχάται και γελά και νοείται

Ωσάν σύννεφο, πλανιέται ανάλαφρο, σκοτεινιάζει , χορεύει, ξεχύνεται και λογάται

Ω εσύ , ανυπαρξίας ύπαρξη , αιώνια αθάνατη στο θάνατο των πάντων

Αναδιπλώνονται πέταλα οι Εποχές και υπάρχουν

Κουλουριάζονται φίδια οι άνεμοι και ξεχύνονται

Στροβιλίζονται οι πλανήτες σιωπηλά και κρατούν το σύμπαν

Ταξιδεύουν τα νεφελώματα τα αιώνια και νανουρίζουν τ' άστρα

Ω, εσύ αέρινη επανάσταση

 δίχως σκήπτρο και δίχως μανδύα από ύλη
δίχως βουλή και δίχως ορισμό

Φιγούρα μοναχική του βράχο πάντα, μια ιδέα μοναχική

να διαπερνά η αρμύρα κάθε της κύτταρο , σκόνη αστρική σπαρμένη

να ποτίζει τις αισθήσεις του γλάρου ο αμετάφραστος κρωγμός, λήθη αμετανόητη

να τραντάζει η αλαφράδα από το κύμα του βράχου το αγέρωχο θεμέλιο, σχίσμα αιρετικό

Ένα αγνάντι μόνο τελευταίο, αυτό σου αρμόζει
να χωρά στα μάτια η απεραντοσύνη των καιρών και των εποχών η λατρεία
Να κραδαίνει στα χέρια το χαλαρό της ύπαρξης συμβόλαιο

Πάντα στερνό και βιαστικό , φευγαλέο σαν ζωή

Πάντα βαθύ και άπατο , πέρα από της σάρκας τη βορά

Και μια απορία να βαστάς , αιώνια των ανθρώπων 

που κατοικεί το σκότος , που το φως, που και τα δύο αφέντες

Σε μια βουτιά στο στερνό της πλάσης χρώμα παραδομένη
Πάνω στο σχίσμα του βράχου από το κύμα

Κι οι Εποχές κι οι Καιροί

και το μπλάβο της θάλασσας και το κατάρτι το λευκό

Και οι άνεμοι που κύματα και νέφη γεννούν και ξεσηκώνουν

και η χαρά και η θλίψη και το πολύ και το τίποτα

Όλα μια ιδέα μόνο

π' άνθρωπος δεν λογάται κι άνεμος δεν αγγίζει 

μοναχικό των Καιρών του Βράχου αποτύπωμα

"Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...
Ο πιο στερνός μ’έναν αυλό με νανουρίζει..."

_____________________________________________________

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Ο Μικρούτσικος ερμηνεύει υπέροχα τον Παρενθετικό Καββαδία

Ζωγραφική "Βράχια" / VaGo [Λάδι-Ακρυλικό-Μέταλλο]