Ώρες Γυμνές

"Δεν υπάρχει άλλος χώρος, έξω απ' το χώρο μας. 

Κι ο άνεμος είναι, η αφή των χεριών μας.

Καθώς ταξιδεύουμε, εσύ στο βορρά, εγώ προς το νότο,

κοιτώντας τον ήλιο, ο καθένας μας έχει τον άλλο στο πλάι του.."

Ν. Βρεττακος

Μια γύμνια ακροπατεί σιωπηλά

κοίταξα γύρω από που ερχόταν όμως 

και σε ποιες ρηγματώδεις σκιές κρυβόταν

κάθε που πάνω από τον ώμο μου κοιτώ

εκείνο το ακάλυπτα γυμνό πέπλο 

μανδύας τ' ανέμου το βήμα ντυμένος

Ανάσα ζωντανή στα σκοτεινά της νυχτιάς

κι αυτή η σιγανή υπόσχεση στων δάκτυλων την αφή

διάχυτης νυχτιάς μουρμούρα και γαλήνη

πάνω από της πλάσης τον ασάλευτο ύπνο
μόνιμος ακροβάτης σε γκρεμό
με μάτια τυφλά να ψηλαφεί
όλων των αισθήσεων το άβατο ησυχαστήριο  

Είναι η ώρα που γυμνοί μιλούμε

και οι ψυχές κατάσαρκα φοράνε μια αλήθεια

Μιλάνε σιγά, σχεδόν ψίθυρος στου κόσμου την άγονη πλήξη

 ψαλμωδία , γυμνή κι αυτή από στολίδια ευπρεπισμού

να θέλει, να ποθεί, να μιλεί την αλήθεια της

Κι όλα γυμνά θαρρείς τούτη την ώρα

το μπλάβο που τα νέφη διαπερνά

το πρώτο τιτίβισμα των πλανόδιων πετούμενων
η αστραπή κι ο κεραυνός σαν σχίζουν αφέντες την πλάση

Πόσο γυμνή είναι η πλάση απόψε

τόσο που πια δεν μου τρομάζει τ' όνειρο 

τόσο που σέβεται η ζωή της καρδιάς την προσταγή

Μα εσύ μίλα μου 

ξανά και ξανά

χαρτογραφώντας μου τις ώρες τις μικρές 

εκείνες που οι πολλοί στο Μορφέα υποτάσσονται
εκείνες που όλοι καρτερούν το δεδομένο το ξημέρωμα
εκείνες που εμένα δεν με νοιάζει αν θα ξημερώσει
εκείνες που και της επόμενης μέρας τον ερχομό ξορκίζουν

Κοίτα , ξημερώνει

το φως δυναμώνει έξω από το παραθύρι

των ανθρώπων και της ζωής πρώτοι ήχοι ξυπνούν

θα ντυθούν πάλι οι ψυχές τα πάθη τους

με καθωσπρέπει μάσκες δρόμους θα γιομίσουν

Μα εσύ μίλα μου

ασταμάτητα ξανά και ξανά

ντυμένοι ποτέ δεν λογίζονται των εραστών οι δρόμοι

όσο κι αν ζωή τους ντύσει με το φως

γυμνοί για πάντα μένουν 

και κατάσαρκα αγγίζονται οι ψυχές

Μια γύμνια ακροπατεί ακόμα σιωπηλά

 ερχόταν από τα θεμέλια τ' ονείρου

κρυβόταν σε λέξεις σχέδια 

τώρα κατάματα την κοιτώ,

χορεύει, τραγουδάει κι αναδιπλώνεται

αλλάζει του κόσμου το φως

και με το ακάλυπτα γυμνό πέπλο της

μανδύα έρωτα πετά πάνω στην πλάση τη στερνή

Κοίτα, ξημέρωσε

κοιμήσου

Φιλί

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Ν. Βρεττάκος στις αγκύλες

Painting: Antoine de Villiers /Nudes

Music James Morrison