Το Σκαρί

" Γιατί περπατούσα μονάχος,
  Κάτω από τα βουβά αστέρια και τότε, 
  Ένοιωσα όλη τη βουβή δύναμη που υπάρχει στον ήχο....

  Και στάθηκα , 
  Μέσα στην ερεβώδη από την επερχόμενη θύελλα νύκτα, 
  Κάτω από κάποιο βράχο, ακούγοντας τις νότες που είναι 
  η γλώσσα η φασματική της αρχαίας γης 
  Η έχουν τη σκοτεινή τους κατοικία σε μακρινούς ανέμους.

  Από εκεί άντλησα τη δύναμη της ενόρασης "
                                      [Whilliam Wordsworth/ The Prelude]

  

______

Μια μέρα θα σου δείξω τη θάλασσα μου

με τα κέφια της ζει και ανασαίνει

αλλόκοτη σαν κι εμένα

υπάρχει, με νηνεμίες και τρικυμίες

αγαπά να υπάρχει, δίχως κανόνα και συντεταγμένες

αγαπά να αγαπά , δίχως συμβάσεις κι αριθμούς
αγαπά για την αγάπη.

Μια μέρα θα σε βάλω να αφουγκραστείς τον άνεμο μου

όπου πηγαίνει πάει, αυτόβουλα, δίχως στα χέρια πυξίδα να κραδαίνει.

Συντεταγμένες, ποτές δεν λογίστηκε μήτε και τούτος. 

Ωσάν και οι θάλασσες οι πλατιές , οδούς και αριθμούς δεν έχουν

έτσι κι αυτός μια λέγεται βοριάς και μια νοτιάς 

μια δροσερός στου θέρους την κάψα 
και μια κυμάτων θεριών γέννεσης υποκινητής.

Και η ρώτα ίδια σε χρόνους κι καιρούς για τούτα τα στοιχειά 

ποτές δεν στάθηκε, μήτε θάνατο λογίζεται, μήτε τη ένοιαζε ποτές η ύπαρξη της .

Λίθοι στιβαροί , στο σύμπαν να ορθώνουν, πλάσματα των ορίων  

καθώς μιας κυκλικής διαδρομής την ιστορία γράφουν,
κουλουριάζοντας τη θέληση γύρω από την ίδια την υπέρβαση της. 

Θα σε περπατήσω στις αναμαλλιασμένες βροχές μου
Θα σε βαφτίσω στην αρμύρα των κυμάτων μου
Θα σε γιορτάσω στα παζάρια των χαρωπών πραματευτάδων μου
Και θα σε κεράσω ένα ρακοπότηρο σύννεφο, λιποτάκτη τ' ουρανού 
Και θα σε χορέψω με τα ανάλαφρα κύματα , 
σαν τα λευκά φουστάνια τους λικνίζουν στου πελάγου την απεραντοσύνη. 

Μα πριν από όλα

Θα σου δείξω και το σκαρί μου

ένα δούρειο λυτρωτή, που πάντα με φυγαδεύει νύκτα
ακριβώς από όλα όσα μαίνομαι τα δεμένα λυτρωμένη
από όσα ποθώ και φοβάμαι, άξιος δραπέτης και δεσμοφύλακας
πάντα με το άλλοθι της τρέλας και του λόγου
πάντα με το συμβιβασμό της σοφίας 
πάντα με τον κίνδυνο της ερημιάς
μα ποτέ με την ανασφάλεια της ματαίωσης.

Με τούτο σαλπάρω πάντα

και σ' αναζητώ

και για τούτο ακριβώς όλα συνεχίζουν 

να υπάρχουν δίχως όρια 

και για τούτο ακριβώς , κάθε που θα σ' αναζητώ 

θα βρίσκω λίγο θεό στο κύμα

μια λάμψη αστραπής στο σύννεφο

νόημα στην μία λέξη που όλα τα κρατεί.

Εκεί που θα καταλήγουν όλες οι λέξεις..

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
Παρενθετικά Whilliam Wordsworth/ The Prelude

Φωτογραφία Bedri Akcay

Μusic / Maroon 5 ..ανεβάζουν τη διάθεση με μια ζωντανή μελωδία!!

[...taste it loud out!!!]

______________________

Η ουσιαστική αγάπη, 
 μένει πάντα η δυνατότερη υπέρβαση 
της ίδιας της ύπαρξης της 

The Prelude. (book V )

[http://www.bartleby.com/145/ww287.html]

“One day, when from my lips a like complaint 

Had fallen in presence of a studious friend, 

He with a smile made answer, that in truth 

'Twas going far to seek disquietude; 

But on the front of his reproof confessed 

That he himself had oftentimes given way 

To kindred hauntings. Whereupon I told, 

That once in the stillness of a summer's noon, 

While I was seated in a rocky cave 

By the sea-side, perusing, so it chanced, 

The famous history of the errant knight 

Recorded by Cervantes, these same thoughts 

Beset me, and to height unusual rose, 

While listlessly I sate, and, having closed 

The book, had turned my eyes toward the wide sea. 

On poetry and geometric truth, 

And their high privilege of lasting life, 

From all internal injury exempt, 

I mused; upon these chiefly: and at length, 

My senses yielding to the sultry air, 

Sleep seized me, and I passed into a dream. 

I saw before me stretched a boundless plain 

Of sandy wilderness, all black and void, 

And as I looked around, distress and fear 

Came creeping over me, when at my side, 

Close at my side, an uncouth shape appeared 

Upon a dromedary, mounted high. 

He seemed an Arab of the Bedouin tribes: 

A lance he bore, and underneath one arm 

A stone, and in the opposite hand a shell 

Of a surpassing brightness. At the sight 

Much I rejoiced, not doubting but a guide 

Was present, one who with unerring skill 

Would through the desert lead me; and while yet 

I looked and looked, self-questioned what this freight 

Which the new-comer carried through the waste 

Could mean, the Arab told me that the stone 

(To give it in the language of the dream) 

Was "Euclid's Elements," and "This," said he, 

"Is something of more worth;" and at the word 

Stretched forth the shell, so beautiful in shape, 

In colour so resplendent, with command 

That I should hold it to my ear. I did so, 

And heard that instant in an unknown tongue, 

Which yet I understood, articulate sounds, 

A loud prophetic blast of harmony; 

An Ode, in passion uttered, which foretold 

Destruction to the children of the earth 

By deluge, now at hand. No sooner ceased 

The song, than the Arab with calm look declared 

That all would come to pass of which the voice 0 

Had given forewarning, and that he himself 

Was going then to bury those two books: 

The one that held acquaintance with the stars, 

And wedded soul to soul in purest bond 

Of reason, undisturbed by space or time; 

The other that was a god, yea many gods,”