Μια μέρα θα μπω στον κήπο των τρελών
θα περπατήσω με βήμα αργό και συρτό
με τις εύρυνες μου αποκαμωμένες πια
και τις ενοχές σε χρόνο αόριστα παρελθοντικό
Μια μέρα που θα χει αμέτρητες πεταλούδες
γαλάζες δεσιές του ουρανού χάμω στη γη
και θα βαδίσω ανάμεσα στα αέρινα φτερά τους
με χέρια υψωμένα σε ικεσία θα τις προσπερνώ
Μια μέρα θα είναι και τα κλαδιά θαμπά επιτέλους
και τα μάτια ανοιχτά , μα δε θα θωρούνε πια
και θα διαβαίνω των τρελών το γαλάζιο μονοπάτι
σε κήπο κατάσπαρτο από αέρινες αιώνιες πεταλούδες
(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου