Εκτός Σκακιέρας [ Ατελείωτη Παρτίδα]

Luigi De Gennaro -Italian Painter [Μονάχα Τούτον τον Τρελό Μου θα κρατήσω...]

"Ἔλα νὰ παίξουμε...

Θὰ σοῦ χαρίσω τὴ βασίλισσά μου

Ἦταν γιὰ μένα μιὰ φορὰ ἡ ἀγαπημένη

Τώρα δὲν ἔχω πιὰ ἀγαπημένη" 

Μέσα στου νου τα κύτταρα, τώρα πια ζει και ανασαίνει , 
αφέντρα και κυρά μεγάλη, στο ανάκλιντρο της το νεφελώδες
της σκουριάς τα τρομαγμένα πέπλα  δε λογούνε το νου της άλλο 
και λεύτερη τους ουρανούς των πέντε εποχών μου βάφει ακούραγα

Και σα το κύμα φουντώνει και τις Νεφελες τ' ουρανού ξαμώνει , 
αυτές να δεις πως το υδάτινο θεριό , σκύβουν και προσκυνούνε με λατρεία
σε ένα χορό μυστήριο και μυστικό, κριμένου χρόνου και καιρού μακάριου
και στροβιλίζονται , δίχως σκακιέρες , δίχως τετράγωνα, δίχως νίκη και ήττα 

Έλα , έλα να παίξουμε 
μη την φοβάσαι τη παρτίδα τούτη
κάπου στη μέση να σταθείς να στροβιλιστεί η ψυχή κι ο νους 
ανάμεσα στο Κύμα και τη Νεφέλη , μια λύτρωση χορεύει πάντα 
και την αρπάζει η ψυχή που εκεί ανάμεσα ανασαίνει αρμύρα

τι, ακόμα φοβάσαι; 
Άκου πως έχει.....
Θα σου χαρίσω τα πάντα
έτσι για να μη σκιάζεσαι την έκβαση, που σημασία καμιά δεν έχει

"Θὰ σοῦ χαρίσω τοὺς πύργους μου

Τώρα πιὰ δὲν πυροβολῶ τοὺς φίλους μου

Ἔχουν πεθάνει ἀπὸ καιρὸ

πρὶν ἀπὸ μένα

Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω

Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω

ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει

δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη

γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ

ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις

Ἔλα νὰ παίξουμε..."

Και όσες φορές στο είπα το ξεκαθάρισα ,

αυτόν τον Τρελό, δικό μου θα κρατήσω

κι ας σου χαρίσω τα πάντα , αυτός δικός μου πάντα θα λογάται

Σα κι εμένα την σκακιέρα δεν αντέχει με τα πολλά τετράγωνα

σαν ένα μόνο χρώμα λογάται που πάνω της δεν υπάρχει

και δρασκελά τους κανόνες , που τα μαυρόασπρα κελιά ορίζουν

και σα κουζουλός Ζορμπάς εκτός σκακιέρας τα άλογα του στήνει

με την ελπίδα μ' ένα ξεγέλασμα, τις δικές του πανοπλίες να ξεκρεμάσει από τα νέφη

και με το κύμα να αναμετρηθεί επιτέλους  , 

που χρόνια τον νικά και τρωτό τον κάνει, τον πιο ατρόμητο του φόβο , τρέφοντας

Έλα να παίξουμε,

Να κοίτα, 

εδώ κανόνες δε διαφεντεύουν 

τι όρισε ποτές τη γης που περπατείς;

τι όρισε Νέφη κι Εποχές και όσα σε μάτια ανοιχτά χωρούνε;

τι όρισε να περνούν ώρες και εποχές και άνθρωποι καθάριοι

Έλα , μη διστάζεις 

Θα σε αφήσω να κερδίσεις και να χορέψεις 

και τη μυρωδιά δάφνης νικητήριας στο στεφάνι του προσώπου σου

μια μυρωδιά από νίκη, να κατρακυλά από του νου το στέμμα

να δρασκελίζει τα μάτια σου , έτσι ξαφνικά και αναίτια

δίχως "πως" και "γιατί" και δίχως άσκοπη ανάλυση 

και να αναπαύεται νωχελικά σε χείλη άφωνα μα γελαστά

με του νικητή το πιο έγχρωμο τρόπαιο, 

να πλέει στο κόκκινο του Τρελού μου, εκτός σκακιέρας...

"Ἔλα νὰ παίξουμε...

Ὁ βασιλιὰς αὐτὸς δὲν ἤτανε ποτὲ δικός μου

Κι ὕστερα τόσους στρατιῶτες τί τοὺς θέλω!

Τραβᾶνε μπρὸς σκυφτοὶ δίχως κἂν ὄνειρα

Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω"

Τι; Φοβάσαι ακόμα την παρτίδα;

μα τι φοβάσαι, μη χάσεις η μη και με κερδίσεις 

Εγώ δε φοβάμαι πια το τόσο κόκκινο

παίζω γιατί αγαπώ να δρασκελώ , εκτός σκακιέρας

με ένα Τρελαμένο Κουζουλό, που τον κρατώ όμοιο με του Νικόλα το Ζορπά 

που  τους κανόνες πάντα περιγελά και τα κελιά και μ' ακολουθεί πιστά

κάπου ανάμεσα σε Νεφέλες και θεριεμένα Κύματα 

Τους βασιλιάδες , τις βασίλισσες και τα άτια τα περήφανα

τ' άφησα να παλεύουν και να αναμετριούνται 

στου άσπρου και του μαύρου τον ορισμό το στείρο 

εκεί που τ' όνειρο δε ξέρει να νικάει, 

μήτε τετράγωνα ν' αλλάζει, υπόδουλο στο φόβο μη χαθεί

και τα άλογα δεν είναι ικανά να δρασκελούν τα πέλαγα

και νικητές και ηττημένοι 

κατάκοποι , να νοιώσουνε τη αρμύρα της ζωής  αρνούνται , με το κεφάλι χαμηλά 

και την ψυχή αδειανή από του χρόνου το κυνήγι και της βροχής το φόβο

Μα  μια παρτίδα άλλη , είναι τούτη 

ασυμβίβαστα μυστική, αναπάντεχα στροβιλισμένη ,

σα αυτές που δεν έπαιξες

σαν αυτές που τελειωμό αρνούνται και στροβιλίζονται σε ένα χορό 

κάπου ανάμεσα σε νεφέλες και κύματα τρελά , 

πλάι στου κάστρου τις ιερές πέτρες 

και γίνονται φως κι αστρόσκονη 

και λάμπουν γλυκογάλανα και κραυγάζουν μενεξεδιά

και νικούν του χρόνου και των πειρατών το μένος , 

του άσπρου και του μαύρου τη φωτιά, εκτός σκακιέρας

"Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω

Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω

ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει

δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη

γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ

ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις

Ἔλα νὰ παίξουμε..."

 Μα τι λέω...

 Αφού μαζί την στρώσαμε την παρτίδα τούτη

-Παίζεις λοιπόν, ωραία!

-Για πόσο..όμως..

-για τόσο όσο, ίσως..

-και μετά..

-μετά , για τόσο όσο Πάντα η Ποτέ ..μπορεί, ίσως, ναι ...οριστικά και λίγο αμετάκλητα...

-Αντιγράφεις το Αναγνωστάκη...τρελή!

-Ένα Τρελό μόνο κράτησα , εσένα ! Το λέει όμορφα ο ποιητής ...

"Κι αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος ἡ παρτίδα..."

μήτε και τέλος , μήτε κι αρχή λογάται

εκτός σκακιέρας μια ψυχή , που αιώνια χορεύει...

___________________________________________________________________

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

      Παρενθετικά Μανώλης Αναγνωστάκης, υμνεί μια Αιώνια Παρτίδα

      O δε Luigi De Gennaro, έχει αποτυπώσει με εκπληκτικό τρόπο τον ...Τρελό μου!!!

      Ο Ανδρεάτος ...θα πει δυνατά τις ...Παρενθέσεις του ποιητή ...

      Η δε Παρτίδα, θα συνεχιστεί, γιατί Εκτός Σκακιέρας , τέλος δε λογάται...